In 2020 studeerde ik af aan de universiteit van Tilburg. Toentertijd woonde ik in een gemengd huis met zowel werkende als studerende huisgenoten in een kamer van 12 vierkante meter. Nu, twee jaar later, woon ik hier nog steeds. Toch ben ik toe aan een volgende stap. Ik heb behoefte aan meer ruimte voor mezelf zodat ik mijn eigen leven op kan bouwen. Ik wil een ruimte met een aparte slaapkamer in een levendige stad. Een plek waar ik vrienden en familie kan ontvangen, zonder dat je rekening hoeft te houden met of het wel uitkomt voor je huisgenoten. Echter, als ik ga zoeken zijn de mogelijkheden beperkt. De prijzen van dit soort woonvormen zijn te hoog voor het leven dat ik wil leven en het toekomstbeeld dat ik nastreef. Als ik deze stap zou maken, zou ik enorm korten op mijn kwaliteit van leven op andere vlakken, meer druk ervaren om geld te verdienen en zeer sterk moeten korten op het sparen voor de koop een huis. Dit zorgt voor een gevoel van vastzitten in mijn huidige woonvorm. En ik weet dat ik niet de enige ben.
Daarom heb ik mijn hartstocht uitgedrukt in een lied. Het woninglied, met in het refrein de tekst: “hoe moeilijk kan het zijn? Een woning, voor mensen, gewoon mensen, als ik en jij!”.
Het lied: https://youtu.be/opubgJMCHzY
Met dit lied wil ik starters en jonge stellen een stem geven in het verhaal van de woningmarkt. Jonge, welwillende mensen in een grote nieuwe wereld die willen groeien, maar dat niet kunnen. Ik wil dat dit gevoel gehoord en gezien wordt, zodat onze belangen begrepen en serieus genomen worden. We weten allemaal dat het probleem op de woningmarkt een complex verhaal is. Er is niet één oplossing en het is wel degelijk “moeilijk”. Hoe wil je bijvoorbeeld duizenden woningen in rap tempo bijbouwen als er hevige personeelstekorten heersen in de sector die deze klus moet gaan klaren? Om maar niet te spreken van de tekorten bij de ambtenaren die al deze bouwplannen moeten verwerken. Complex, complex, complex! Maar, dat maakt ons gevoel niet minder echt.
Wat vind jij dat er moet gebeuren?